Όταν η κουκουβάγια (της γνώσης) γίνεται….λαγός (της αγοράς)!

Του Αντώνη Δαβανέλου

    Το τελευταίο χρονικό διάστημα παρακολουθώ - από αυτό εδώ το, αν μη τι άλλο,  φιλόξενο έντυπο του τόπου μας – ένα κυριολεκτικό κρεσέντο αγωνίας και εθνεγερτήριου παθιασμένου λόγου, αξιόλογων κατά τα άλλα συμπολιτών μας, σε θεματικές περιοχές που σχετίζονται κυρίως με φαινόμενα κοινωνικής και πολιτικής παθογένειας και τα οποία είναι τόσο σύνθετα στη δομή και την ιδιοσυστασία τους, που θα περίμενε κανείς τουλάχιστον να προσεγγίζονται με τη δέουσα ψυχραιμία και αναλυτική επάρκεια, ώστε να μην δημιουργούνται επιπλέον παραναγνώσεις και διαθλάσεις, οι οποίες με τη σειρά τους θα δικαιολογούσαν βάσιμες υποψίες για συνειδητή διόγκωση και αυτονόητη πολιτική εκμετάλλευση τέτοιων θεμάτων. Προσωπικά, θα επανέλθω δριμύτερος αλλά και σαφέστερος…..

      Επειδή όμως είναι καλοκαιράκι και μάλιστα ιδιαίτερα ζεστό και οι πολυσχιδείς προσεγγίσεις βαραίνουν το μυαλό, το οποίο, δικαιολογημένα, αποζητάει ένα μικρό & άμεσο δάνειο από τη φύση, προκειμένου να επαναφορτίσει μπαταρίες και να αντλήσει ανθεκτικότητες για ένα πανθομολογούμενα μεγάλο κοινωνικό & οικονομικό βαρομετρικό χαμηλό που όλοι γνωρίζουμε ότι έρχεται το φθινόπωρο, εγώ θα επιλέξω συνειδητά στο παρόν σημείωμα, το ρόλο του παράπλευρου ρεπόρτερ, για να ανασύρω από τα αζήτητα, ένα δύο θεματάκια που πρόσφατα με άγγιξαν ιδιαίτερα, ως γονιό και πολίτη αυτού του τόπου.

     Δεν έχουν περάσει ούτε τρείς μήνες από τότε που δημοσιοποίησα τις απόψεις μου στο blog του «Φιλελεύθερου», όταν διάβασα το συγκινητικό αποχαιρετιστήριο δελτίο τύπου του σωματείου εργαζομένων του Οργανισμού Εκδόσεων Διδακτικών Βιβλίων (ΟΕΔΒ), ο οποίος μαζί με τον Οργανισμό Σχολικών Κτιρίων (ΟΣΚ) και μια σειρά άλλους οργανισμούς πήραν αδιακρίτως την άγουσα για τον κάλαθο των αχρήστων της ιστορίας, κατόπιν εντολών της εγκατεστημένης ξένης Επιτροπείας στη χώρα και των εγχώριων πολιτικών διεκπεραιωτών της.

     Και ενώ οι φήμες έλεγαν ότι υπάρχει πάλι ενδεχόμενο να ξεκινήσει η νέα σχολική χρονιά χωρίς βιβλία (αφού είχε ήδη κηρυχθεί άγονος σχετικός διαγωνισμός το χειμώνα), μαθαίνουμε αίφνης ότι το σύστημα έχει κάνει τις πρόνοιές του και το……. θεϊκό χέρι της Αγοράς σώζει τελικά την παρτίδα!..... Πράγματι: όποιος ψάξει λίγο εμπεριστατωμένα, θα ανακαλύψει τον νέο (που δεν είναι καθόλου νέος) φορέα στη θέση του ΟΕΔΒ που ανέλαβε ως Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου την ευθύνη της παραγωγής & διάθεσης διδακτικών βιβλίων στις σχολικές μονάδες και που ακούει στο όνομα ΙΤΥΕ «ΔΙΟΦΑΝΤΟΣ», με έδρα την Πάτρα & με διοικητική, οικονομική & επιστημονική αυτοτέλεια, ενώ επιχειρησιακά, λειτουργεί με κανόνες που διέπουν τον ιδιωτικό τομέα και τελεί υπό την εποπτεία του Υπουργείου Παιδείας. Με τη διαφορά ότι την παραγωγή (και διάθεση) των σχολικών βιβλίων δεν την κάνει ο ίδιος, αλλά απευθύνεται μέσω της διαδικασίας ανοιχτών διαγωνισμών στην αγορά. Ειδικά φέτος, μπορεί εύκολα κάποιος να διαπιστώσει πόσες απευθείας αναθέσεις έχουν γίνει από το συγκεκριμένο φορέα σε σχετικές με το αντικείμενο εταιρείες. Αλλά ακόμη και πέραν τούτου, δεν μπορεί κανείς να μην σταθεί στο γεγονός ότι μεταξύ των εταιρειών που ανέλαβαν, κυρίως την εκτύπωση, των σχολικών βιβλίων που θα δοθούν φέτος στα παιδιά μας, φιγουράρουν δύο εταιρείες εκ των οποίων η μία ανήκει σε πανίσχυρο τηλεοπτικό, εκδοτικό & εργολαβικό όμιλο εταιρειών της χώρας, ενώ η δεύτερη είναι θυγατρική επίσης πανίσχυρου ιδιωτικού τηλεοπτικού ομίλου, αμφότεροι εθνικής εμβέλειας, αλλά και υποδειγματικής παροχής υπηρεσιών πολιτικής χειραγώγησης των πολιτών κατά την μακρά προεκλογική περίοδο που διανύσαμε πρόσφατα……. Έτσι είναι αυτά τα πράγματα στην πατρίδα μας! Και επειδή σίγουρα δεν κομίζω «γλαύκα εις Αθήνας», θέλω να υπενθυμίσω σε όσους έχουν καταγωγική πολιτική αναφορά στην γνωστή ταβέρνα του…… «Μπαϊρακτάρη», ότι πρέπει να είμαστε αρκετά προσεκτικοί όταν μιλάμε για πατριωτική πολιτική και πατριωτική συνείδηση, γιατί αυτή συμβαδίζει απαρέγκλιτα με την υπεράσπιση τόσο της δημοκρατίας, όσο και του δημόσιου χώρου. Όταν οποιοδήποτε δημόσιο αγαθό βάλλεται, αποδομείται και απαξιώνεται συστηματικά στη συνείδηση της κοινωνίας, τότε καταλήγουμε στο κράτος αβανταδόρο και διεκπεραιωτή της αγοράς. Με πολεμικές ιαχές που επιτείνουν τη διάλυση της κοινωνικής συνοχής και εθνοαμυντικές ρητορείες σε ένα διαρκώς μεταβαλλόμενο διεθνές περιβάλλον που δημιουργεί γεγονότα ερήμην μας, δεν εξυπηρετείται η πατριωτική πολιτική.

              Διότι θα μπορούσαμε να κουβεντιάσουμε πολλά άλλα ζητήματα και με καλόπιστη προαίρεση αλλά είναι απαραίτητη μια στοιχειώδης συναντίληψη. Η χώρα έχει Μνημόνιο, είναι υπό καθεστώς επίσημης υποτέλειας και αυτά πρέπει όχι μόνο να υπενθυμίζονται, αλλά να είναι τα πρώτα θέματα ατζέντας στην κριτική μας. Καθήκον όλων μας είναι να βοηθήσουμε με κάθε διεκδικητικό τρόπο στη διατήρηση της κοινωνικής συνοχής, της κοινωνικής αλληλεγγύης, της υπεράσπισης των δημοκρατικών ελευθεριών και της ηθικής ανάτασης ενός ολόκληρου κόσμου που βάλλεται παντοιοτρόπως, από έναν πολιτικό συνεταιρισμό που είναι προϊόν παρασκηνιακών συναλλαγών  με στόχο τη νομή της εξουσίας και την εξυπηρέτηση των ξένων συμφερόντων και που πρέπει να ανατραπεί όσο το δυνατόν γρηγορότερα! Αυτή την κοινωνία έχουμε, είμαστε κομμάτι της, μ΄ αυτήν την κοινωνία θα βαδίσουμε. Αυτός είναι ο οδικός χάρτης και στερείται τεθλασμένων γραμμών. Όσοι δεν το έχουν καταλάβει ακόμα, θα τους το υπαγορεύσουν σύντομα τα ίδια τα αδιέξοδα της κυρίαρχης ασκούμενης πολιτικής.

   Κλείνω με ένα τελευταίο, που είχα υποσχεθεί να το αναφέρω σε κάποια νέα παιδιά του νησιού μας: πριν από λίγο καιρό, τη βραδιά του τελικού του EURO 2012, κάποιοι μαθητές και μαθήτριες του Γυμνασίου Παροικιάς & του Λυκείου, έδωσαν μια φιλανθρωπική συναυλία στο πάρκου του Αϊ Γιάννη στη Νάουσα, τα έσοδα της οποίας θα πήγαιναν σε μη κερδοσκοπικές φιλανθρωπικές οργανώσεις του νησιού. Είχαν την υποστήριξη της ΚΔΕΠΑΠ και του Αρχίλοχου. Σε όλο το θεατράκι ήμασταν δεν ήμασταν τριάντα άνθρωποι να τα στηρίξουμε, οι περισσότεροι φίλοι των παιδιών, δυο τρεις τουρίστες και κάποιοι γονείς τους. Η απουσία γονέων, καθηγητών και δημοτικών αρχών επιδεικτική. Η παρουσία των παιδιών με τις μουσικές τους πάνω στη σκηνή εκπληκτική. Τιμή εισόδου 3 ευρώ. Ο πιτσιρικάς που «έκλεισε» ταμείο, στο τέλος ήταν για λύπηση. Θυσίασαν το βράδυ τους, έκαναν ατελείωτες πρόβες μέσα στις εξετάσεις, έχασαν τον τελικό και ήθελαν να δείξουν ότι μπορούν να προσφέρουν σε ένα κοινό σκοπό. Λίγο πιο κάτω στην πλατεία της Νάουσας ένα ασφυκτικό μελίσσι από ντόπιους άκουγε ρεμπέτικα στη γιορτή της σούμας…… Το κοντράστ των εικόνων δεν επιδέχεται σχολιασμό. Φεύγοντας στο τέλος, σκέφτηκα ότι τα περισσότερα παιδιά, ήταν αυτά που έδωσαν αρχές Ιουνίου τη μεγάλη συναυλία αλληλεγγύης του Γυμνασίου Παροικιάς για τους υποσιτιζόμενους συμμαθητές τους με 1.100 παριανούς ακροατήριο. Μυστήρια πράγματα στο Βασίλειο της Δανιμαρκείας……….

Δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ ΠΑΡΟΥ ΑΝΤΙΠΑΡΟΥ