Wikipedia

Αποτελέσματα αναζήτησης

Τρίτη 14 Σεπτεμβρίου 2010

Συγκέντρωση του Μανώλη Γλέζου στην Παροικιά

Χθες είχαμε την ανοικτή συγκέντρωση  του Μανώλη Γλέζου στην πλατεία Βεντουρή στην Παροικιά.
Η συγκέντρωση οργανώθηκε από την Κίνηση Ενεργών Πολιτών Πάρου και ήταν η τρίτη κατά σειρά . Η πρώτη πραγματοποιήθηκε στη Μάρπησσα και η δεύτερη στη Νάουσα.
Η συγκέντρωση είχε περιορισμένο ακροατήριο του οποίου η σύνθεση προήρχετο κυρίως από ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Μανώλης Γλέζος στην ομιλία του, τοποθετήθηκε  κατά του μνημονίου, κατά του Καλλικράτη και υπέρ της άμεσης δημοκρατίας.
Την συγκέντρωση παρακολούθησε ο υποψήφιος αντιπεριφερειάρχης  με το ψηφοδέλτιο του Νίκου Χρυσόγελου, Νίκος Συρμαλένιος, ο οποίος άγνωστο γιατί δεν απηύθυνε χαιρετισμό, όπως συνηθίζεται σε ανάλογες προεκλογικές εκδηλώσεις.
Σύμφωνα με πληροφορίες μας, η Κίνηση Ενεργών Πολιτών δεν έχει αποφασίσει για το ποιος θα τεθεί επικεφαλής του ψηφοδελτίου της.  Ορισμένα μέλη της Κίνησης Ενεργών Πολιτών, σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, είναι αντίθετοι με την υποψηφιότητα του Μανώλη Γλέζου, φοβούμενοι ότι ένα πενιχρό αποτέλεσμα θα είναι τελείως αναντίστοιχο με την προσωπικότητα του ιστορικού στελέχους της αριστεράς, το οποίο θα εκθέσει πανελλαδικά το νησί της Πάρου σε σχόλια επικριτικά και ειρωνικά οδηγώντας ταυτόχρονα σε κρίση το ΣΥΡΙΖΑ της Πάρου και τη μεγαλύτερη συνιστώσα του που είναι ο Συνασπισμός.

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Μια χαμένη ευκαιρία για την Αριστερά

Tου Nικου Γ. Ξυδακη

Πώς να χαρακτηρίσει κανείς τον τρόπο που πολιτεύεται η Αριστερά τον τελευταίο καιρό; Ανεξαρτήτως συμπάθειας και ιδεολογικής συγγένειας, ο πολίτης αισθάνεται ότι όλες οι παραστάσεις, η μνήμη, ο προϊδεασμός, που έχει για την Αριστερά, δεν έχουν καμία σχέση με ό, τι συμβαίνει τώρα, με ό, τι παράγεται σαν λόγος και σαν πράξη, από τους οργανωμένους φορείς του χώρου.

Οι αριστεροί αισθάνονται προδομένοι, ντροπιασμένοι, εξοργισμένοι• απομακρύνονται και συναισθηματικά, αφού διανοητικά έτσι κι αλλιώς ο τρέχων λόγος της Αριστεράς δεν τους πείθει ως ισχυρή εναλλακτική. Οι φιλοαριστεροί και δυνάμει ψηφοφόροι απορούν, εκπλήσσονται, σοκάρονται και δραπετεύουν. Οι απλώς συμπαθούντες, μα ουδέποτε ψηφίσαντες, μένουν εμβρόντητοι από τις παλινωδίες και τις εμμονές, και σταδιακά η συμπάθεια μετασχηματίζεται σε ψυχρότητα ή και εχθρότητα. Η κρίση, το Μνημόνιο, η ύφεση, ήταν μοναδική ιστορική ευκαιρία για την Αριστερά να δείξει πώς εννοεί αλλιώτικη την κοινωνία, πώς μπορεί να εμπνεύσει ένα ρεαλιστικό και λυσιτελές σχέδιο πορείας, άλλης πορείας, άλλης ζωής. Ηταν ευκαιρία• δεν είναι. Η οργανωμένη και κοινοβουλευτικά εκπροσωπούμενη Αριστερά φαίνεται να έχασε την ιστορική ευκαιρία, σε τούτη τη φάση τουλάχιστον.

Το ΚΚΕ στράφηκε ακόμη πιο μέσα στον εαυτό του, στη δική του αλήθεια που δεν μοιάζει με καμιά άλλη, στράφηκε σε μια αναχρονιστική αποκατάσταση του σταλινισμού, προσπαθεί να ξαναγράψει την ιστορία αντί να διδαχτεί ή αντί να δημιουργήσει καινούργια. Οσο εντονότερη δε η ενδοβολή, τόσο βαθύτερη η αποξένωση από ευρέα τμήματα του πληθυσμού, τόσο πιο αδύναμη η συνειδητοποίηση της κοινωνικής ποικιλίας• τόσο, που ενίοτε στρέφεται και εναντίον της κοινωνίας που δεν καταλαβαίνει. Αν το ΚΚΕ απολιθώνεται εξαιτίας του αναχρονισμού και της εσωστρέφειάς του, ο Συνασπισμός και ο ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσαν να απαξιωθούν σε σύντομο χρονικό διάστημα εξαιτίας της καιροσκοπικής εξωστρέφειας και της τακτικιστικής υπερταχύτητας. Οι θεσμισμένες τάσεις, κορωνίδα της εσωκομματικής δημοκρατίας, φάνηκαν στην πορεία σαν φατρίες, ρευστές ομαδώσεις προσώπων, που δεν διαφορίζονται ιδεολογικά ή πολιτικά, αλλά βάσει προσωπικών στρατηγικών επιβίωσης.

Η υιοθεσία του Αλέξη Τσίπρα από τον Αλ. Αλαβάνο και ακολούθως η υιοκτονία και η πατροκτονία, η διάσπαση και αποχώρηση των ανανεωτών, η σύγκρουση των τάσεων εντός του ΣΥΡΙΖΑ και του Συνασπισμού, η πρωτοφανής αδυναμία να οριστούν υποψήφιοι για τον Δήμο Αθηναίων και την Περιφέρεια Αττικής, δείχνουν ότι πρωταρχικό μέλημα της κομματικής ηγεσίας δεν είναι η παραγωγή πολιτικής, δεν είναι οι απαντήσεις στα πρωτοφανή ερωτήματα και τις ιστορικές προκλήσεις, αλλά η προσωπική διασφάλιση, η εξόντωση του άλλου, η εκμηδένιση του ρίσκου, ο μικροεμφύλιος, το μικροσυμφέρον. Οι ασθένειες που μας βούλιαξαν σαν λαό, βουλιά- ζουν και την Αριστερά.